Voor een cursus op mijn andere werk moest ik voor alle deelnemende collega’s een ‘top’ en een ‘tip’ verzinnen. Met een top bedoelde de cursusleider wat ik in iemand waardeerde en een tip was iets waarvan ik dacht dat het de samenwerking zou verbeteren. En dat moest ik ook nog zo concreet mogelijk opschrijven. Op zich lukte dat nog wel voor mensen die ik vaak zie en meemaak. Maar er deden ook collega’s mee die wat stiller zijn en nauwelijks opvallen. Dat maakte de opdracht toch wat ingewikkeld.
Als ik herlees wat ik zojuist heb getypt dan valt me op dat ik naar die andere collega’s wijs om te verklaren waarom ik de opdracht lastig vond. Terwijl ik ook had kunnen schrijven dat ik misschien zelf meer aandacht aan hen had kunnen besteden. Ik moet denken aan iets wat onze voorzitter Cor eens uitlegde over het verschil tussen kijken en waarnemen (en wat ik met permissie navertel).
(c) Pixabay
Hij zei: “Geef me eens je horloge.” Oké. Vervolgens borg Cor het horloge weg. “Zou je je horloge nu eens kunnen tekenen?” Zo dan… Wie weet eigenlijk hoe zijn of haar horloge er precies uit ziet? Welke kleur heeft de wijzerplaat? Staan er cijfers op of alleen streepjes? Is er een secondewijzer? Wat voor tekst staat er eigenlijk op de wijzerplaat? En ga zo maar door.
Waarnemen
Dat is nu het verschil tussen alleen kijken en echt waarnemen, vertelde Cor. En hij heeft gelijk, bedenk ik. Ik kijk niet altijd zo goed als ik zou willen – en niet alleen naar mijn horloge, maar ook niet altijd naar anderen. Ik heb haast, een hoofd vol met wat niet al. En ik ben vast niet de enige, waag ik te zeggen. Terwijl de wereld er zo van zou kunnen opknappen als we wat meer oog voor elkaar zouden hebben. Willen we zelf niet ook graag gezien zijn?
Het AD had onlangs een artikel over een boek van Jean-Pierre van de Ven dat mensen relatietherapie op hun eigen bank belooft. Nu gaat het me in dit stukje niet zozeer om problemen tussen stellen, maar al lezend bedacht ik me dat daar wel een basis ligt voor het samen leven, samen zorgen. En dus kunnen de vragen en opdrachten waarmee stellen op eigen ‘bank’ aan de slag mogen best ook breder van belang zijn.
Met name aan één opdracht bleef ik hangen: “Schrijf binnen een minuut drie dingen op die je geliefde de afgelopen week heeft gedaan waarvoor je dankbaar bent.” Van de Ven noteert erbij: “Als je na een minuut geen drie dingen hebt opgeschreven, [dan] zegt dat iets over jou, niet over je partner. Het betekent niet dat je geliefde niet eens drie keer iets kan doen waarvoor je dankbaar bent. Nee, je let niet op. Het is tijd om beter te kijken naar wat je partner doet.”
Complimentenmakers
Het goede in elkaar zien (of misschien: óók het goede) kan soms best lastig zijn. Het vergt een zekere bewustwording, zo ontdekte ik maar weer eens tijdens de cursusdag bij Rijnmond. Laat de cursus daar nu precies voor bedoeld zijn geweest…
(c) Pixabay
Ooit hadden we op radio en tv een reportage over zogeheten ‘complimentenmakers’. Op hun website beschrijven ze zichzelf: “[Wij zijn een] special force van professionele complimenteurs die jou pijlsnel zien. Maar écht zien. We schrijven een lief, klein ‘portret’ van je. Waar je bij staat. En dat kan je wel gebruiken, want wat jou nou zo leuk maakt, kan je zelf gek genoeg vaak niet zien. Zo geven we ‘jou’ aan jezelf cadeau. En dat is niet alleen maar leuk voor jou, maar voor de hele wereld. Want complimenten werken aanstekelijk. Wie zich gezien voelt, ziet zelf ook meer.”
Wat mooi! Zo werkt het volgens mij ook precies. Misschien had Toon Hermans wel dat soort ‘complimentenmakers’ op het oog (maar dan van het onbezoldigde soort) toen hij dichtte over mensen die zonnen aansteken. Mensen die ons verwarmen. Want dat doen ze. Uiteindelijk wil iedereen begrepen of op z’n minst gezien worden als de mensen die ze zijn, met hun mooie kanten en de dingen waarmee ze tobben. Wat zou de wereld daar mooier van worden, als dat wat vaker zou lukken. Even is het licht.
Aries van Meeteren