We kunnen als Kerk met de Beelden terugkijken op een mooie afscheidsreceptie. Op 22 maart jl. was de zaal omgetoverd tot een sfeervolle ontvangstruimte, met statafels en zitjes. Enkele tientallen mensen maakten gebruik van de gelegenheid om ons pand nog een keer in oude glorie te zien.
“Dit moeten we vaker doen!” heb ik verschillende keren horen zeggen. Als het gaat om het organiseren van een gezellig samenzijn, zeg ik volmondig ja. Tot ver na de officiële eindtijd waren er nog mensen, wat altijd een goed teken is. Maar afscheid nemen van een kerkgebouw doe ik toch liever niet vaker.
Wie rondliep tussen de tafeltjes door kan niet zijn ontgaan dat onze geloofsgemeenschap uit meer bestaat dan hout en stenen. We hebben dat vaker gezegd, bij wijze van bezweringsformule toen we de knoop doorhakten om ons pand te verkopen. Maar ook nu het uur U nadert, blijkt de waarheid ervan. Onze gemeenschap is warm en hecht.
Maar goed, hoezeer de uitspraak waar mag zijn, een geloofsgemeenschap bestaat toch ook wél uit hout en stenen. We raken een deel van onszelf kwijt. Zo is het gewoon. Ons gebouw was een plek van trouwen en rouwen, van vieren en stil zijn, van doop en avondmaal. En bovenal een plek van ontmoeting. Een thuis. Om die plek achter ons te laten, tja, dat doet pijn.
Gelukkig was het geen afscheid van de geloofsgemeenschap ‘Kerk met de Beelden’. Die gemeenschap is er nog. Still going strong. Maar straks niet meer hier. We vieren op deze plek nog Pasen. En dan verlaten we net als de Emmaüsgangers Jeruzalem op zoek naar een nieuwe zielsplek. En we hopen dat de Parel voor ons zo’n plek zal worden. Aan de mensen zal het niet liggen.
Aries van Meeteren